Nunc est bibendum!

(fir ofzewiesselen lo mol rem eppes Kulturelles, hehe)

Dat éischt Kapitel vu mengem OU Cours dréit séch em d’Cleopatra. Mat hier als Beispill soll illustréiert ginn, wéi een mat historeschen Figuren emgoen soll a wéi een feststellen kann, wat eigentlech wirklech iwwert se gewosst ass an wat alles am Fong duerno ronderem erfonnt gouff. Déi Problematik ass mir perséinlech zwar net néi (well ech méch jo schon mat den historeschen Aspekter vun der Bibel befaasst hunn), mee d’Kapitel ass awer wirklech interessant well am Fong d’Cleopatra wéi eng Ënn geschielt gët.

Fir d’éischt gët mat hierer Repräsentatioun am Film ugefaang, vum Ufank des 20. Joerhonnerts bis haut. An festgestallt, dass sie natiirlech ëmmer am Kader vun der jeweilegen Gesellschaft, an där hier Astellung zu suwuel der Fra wéi och den Rassen, definéiert gouff a gët.

Beispiller:

Claudette Colbert, 1934

Liz Taylor, 1963

Lyndsey Marshal, 2005

An all den Filmer ginn haaptsächlech dem Cleopatra seng weiblech Reizer prononcéiert an die eigentlech, politesch Machtspiller tëschent hier an den Cäsaren op eng schnulzeg Liebesgeschicht reduzéiert.

Duerno ginn dann aal Texter analyséiert, déi d’Cleopatra erwähnen an 100 bis 200 Joër no den Evenementer geschriwwen gouffen. Natiirlech besteet hei d’Problematik vun der Propaganda an Geschichtsverzerrung, well et ausschliesslech réimesch Quellen sinn (Horace, Cassius Dio, Plutarch). Mee et kënt een dem historeschen Kär awer méi no. Interessant ass och, dass d’Réimer versichen fir den Konflikt als een tëschent Roum an Ägypten duerzestellen, wann et usech am Fong éischter en Konflikt tëschent réimeschen Parteien woer, wou déi eng Säit sech aus strategeschen Grënn mat Ägypten verbünd hat.

An dann geet et nach en Schratt méi no hannen andeems Mënzen an Skulpturen vum Cleopatra ënnersicht ginn. Spéitestens do ass et kloer, dass d’Cleopatra nët déi klassesch Schéinheet woer, als déi se Joerhonnerten méi spéit verklärt gouff, och wann suguer die géigneresch Réimer hier eng gehéireg Portioun Charisma an Energie zougeschwat hunn, déi d’Läit an hiere Bann konnt räissen.

Dat hei woer natiirlech just en extremen Résumé vun all deem, wat een iwwert d’Cleopatra an speziell hier Duerstellung iwwert d’Zäiten soen kéint.

Hei lo nach en Extrait aus dem Horace sengen Oden (1.37), deen mir gefällt well en d’Freed iwwert den Sieg gutt eriwwer brëngt. Et kann een sech richteg virstellen, wéi deen Text do dramatesch rézitéiert gouff:

Now we must drink, now we must
beat the earth with unfettered feet, now,
my friends, is the time to load the couches
of the gods with Salian feasts.

Before this it was a sin to take the Caecuban
down from its ancient racks, while the mad queen
with her contaminated flock of men
diseased by vice, was preparing

the ruin of the Capitol and the destruction
of our power, crazed with hope
unlimited and drunk
with sweet fortune. But her madness

decreased when scarse a ship escaped the flames
and her mind, which had been deranged by Mareotic wine,
was made to face real fears
as she flew from Italy, and Caesar

pressed on the oars (like a hawk
after gentle doves or a swift hunter
after a hare on the snowy plains
of Thrace) to put in chains

this monster sent by fate. But she looked
for a nobler death and did not have a woman’s fear
of the sword, nor did she make
for secret shores with her swift fleet.

Daring to gaze with face serene upon her ruined palace,
and brave enough to take deadly serpents
in her hand, and let her body
drink their black poison,

fiercer she was in the death she chose, as though
she did not wish to cease to be a queen, taken to Rome
on the galleys of savage Liburnians
to be a humble woman in a proud triumph.